Znaki wodne.

Był piątkowy wieczór. W kalendarzu Maj. Ale w powietrzu wisiał późny listopad. Powietrze było nabrzmiałe deszczem jak żabi brzuch. Brzuch miał lada moment pęknąć, wylewając na Krakowian i innych przygodnych odwiedzających strumienie zastałego od trzech dni deszczu. Wzdrygałam się na samą myśl takiej ponurej atmosferycznej katastrofy.

Jechaliśmy do Rabki. Wcelowaliśmy w ostatniego busa w tamtą stronę. Skuliliśmy się pod dworcowym daszkiem, w oczekiwaniu na deszcz i na busiarza. Busiarz był pierwszy. Był to mały lokalny triumf człowieka nad Bogiem.

W ślad za busiarzem i jego dwuśladem przytoczył się tabun harcerek. W szarych uniformach. W wysoko naciągniętych skarpetach zwieńczonych kolorowymi paskami. W ciasno zaplecionych warkoczach. W uśmiechach. Wszyscy usiedli. Bo bus był wielki niczym sonda kosmiczna wysyłana w piątkowy wieczór na Marsa.

Harcerki szybko i sprawnie zajęły cały bus. I zaczęły wypytywać się nawzajem o swoje upodobania, niechęci i marzenia. Bawiły się końcówkami długich warkoczy, obijających się na wybojach trasy o ich harcerskie odznaki przypięte do piersi.

– Jaką masz pasję?
– Ja to się lubię kłócić. Bo to jest takie fajnie móc się tak o coś pokłócić.
– Mhm.
– Mam do tego trzy siostry.

Zasnęłam ukołysana deszczem, który już bębnił o dach busa, jakby umyślił sobie z niego zrobić sito. Zasypiając, myślałam, jak wielki ładunek prawdy wiezie krakowski busiarz. Dziewczynki, które porzuciły maski pewnie jeszcze w lesie. I wymieniały się swoimi zainteresowaniami i ciemnymi stronami jak żetonami z podobiznami Barbie. Śnił mi się deszcz, którego strugi były tak grube, że kiedy z hukiem uderzały o ziemię, stwarzały ludzi. Nowych ludzi. Noszących wodne znaki zodiaku. Ryby, Raki, Skorpiony.

​Jeśli spodobał Ci się tekst, to super! Gdzieś tam cieszę się jak dziecko i skaczę pod sufit mojego ośmiometrowego strychu. Udostępnij, proszę, podlinkuj, przescroluj jeszcze raz. Wpadaj też częściej na wiosnę i na Facebooka. Much love!