Zimne Dziady Listopady.

Zimny weekend w Krakowie. Weekend, który udawał jesień. Stąd wrzucam starą ramotkę z listopada.

Był listopad. Od trzech dni przychodził co rano na podwórko. W ciężkich kamaszach i przykurzonym płaszczu. Listopad zziębnięty i nieswój. Mimo to, zdążyła się już zakochać. Rok akademicki rozpoczął się 3 października. Miesiąc temu. Wtedy jej serce było jeszcze wolne. Aż do pierwszych zajęć z portugalskiego.

Był piątek, 4 listopada, wpół do trzeciej. Trwał lektorat. Kasjan tłumaczył jak i po co stosować tryb łączący w portugalskim. Nie wyglądał na lektora języka latynowskiego. Był szkocki w wyglądzie i walijski w obyciu. Nad wyraz wysoki i nieco wymizerowany. Z jasną bródką i zgrabnymi baczkami. Zarośnięty i liryczny. Na uczelni lektor, prywatnie wyśmienity prozaik i niezgorszy poeta. Jego wiersze były znane, ale na tyle offbeatowe, że plasował się jako dumny, acz skromny, reprezentant miejscowej awangardy. Nie był komercyjnym pismakiem, ale twórcą, którego czytać nie było wstyd, a nawet było wskazane.

Kindze imponował jak mało kto. Miała z nim zajęcia od miesiąca, a na palcach jednej ręki można było policzyć ubrania, w jakich pojawił się wieszcz. Na dwóch palcach. Sweter i bluza. Szaro-bure, listopadowe. Poza trendami i spoza epoki. To heroiczne oderwanie od przyziemności i modowy nihilizm pokazywały co jest, a w zasadzie co nie jest, ważne dla Kasjana. Żył ideą i karmił się słowami. Tłumaczyło to wagową miernotę jego postaci, z której jednak biła ta potęga, której nie można osiągnąć zewnętrznością.

Tryb łączący okazał się być trybem pięknym, swobodnym i potoczystym w ustach Kasjana. Grupa lektoratowa składała się z samych dziewczyn, które regularnie, dwa razy w tygodniu, wzdychały i więdły z zachwytów nad młodym poetą. Siedemdziesiąt procent uczestniczek kursu (pozostałe trzydzieści było zdeklarowanymi homoseksualistkami) kochało się w Kasjanie i jego dwóch tomikach wierszy, postmodernistycznych impresjach nad życiem.

Mało która z uczestniczek kursu zwracała uwagę na językowe zjawisko subjuntivo, sprowokowane użyciem szczególnych wyrażeń i słów, tzw. wyzwalaczy. Co najwyżej lesbijska para spod okna zdawała się nie baczyć na epatującego urokiem i charyzmą Kasjana i w skupieniu oddawała się ćwiczeniom gramatycznym.

Przyjemność obcowania z tym wybitnym człowiekiem nie trwała jednak dłużej niż zwykle. Półtorej godziny. Ostatnie komentarze, praca domowa i drzwi do sali otwierały się na oścież, a za nimi czekał już tylko weekend.

Dziewczyny zaczęły wychodzić z sali. Kasjan podążył za grupką studentek, nie dbając o zamknięcie drzwi i odniesienie klucza do portierni. Spieszył się. Zapewne do wydawnictwa. Albo co gorsza w prywatnych sprawach. Kinga, wychodząc jako ostatnia, dyskretnie zdjęła z suchościeralnej tablicy równo zapisane linijki, słowo po słowie. Inaczej się nie dało. Schowała do kieszeni tak, żeby napisane markerem wyrazy zanadto się nie pogniotły i opuściła salę. Pozostawiła białą tablicę groteskowo pustą, jakby zapomnianą i nigdy nieużytą.

Wracała przez ulice pełne kolorowych ludzi, rzucających uśmiechy. Dzieci taplały się w kałużach, a zziajane kundle ochoczo akompaniowały przejeżdżającym rowerom, szczekając w głos. Uczucie spełnienia związane ze słowami Kasjana, posiadanymi na wyłączność, jeszcze ciepłymi w kieszeni płaszcza, towarzyszyło Kindze aż do domu. Od teraz będzie dzielić sekret jego zamaszystego pisma i uczyć się na pamięć wyniosłych sylwetek liter, tych samych, z których układa wiersze. Z bijącym sercem i głową wypełnioną naiwnymi truizmami weszła do domu i sięgnęła do przepastnej kieszeni prochowca.

Zachłannie chwyciła zawartość kieszeni. W dłoni trzymała połamane i pokruszone na kawałki kolorowe świeczki urodzinowe.

​Jeśli spodobał Ci się tekst, to super! Gdzieś tam cieszę się jak dziecko i skaczę pod sufit mojego ośmiometrowego strychu. Udostępnij, proszę, podlinkuj, przescroluj jeszcze raz. Wpadaj też częściej na wiosnę i na Facebooka. Much love!