Preferencje kulinarne. Głodówka.

Dziś trochę o modzie i urodzie. Ale bardzo krótko. Bo to nie moja działka. A już na pewno nie pisanie o nich. Bo blogi modowo-urodowe to pod innym adresem.

Zasłyszałam ostatnio historię o pewnej parze. Ona – elegancka i wytworna. W kwiecistej sukience. On – w wytartej wiatrówce. Podejrzewa się, że wiatrówka w okresie świetności była ciemnozielona. Dziś spłowiała do mało spektakularnego odcienia szarości. Podchodzi Żul. Klasyczny, spod Lewiatana.

– Panie, masz pan drobne na piwko?
Nosiciel kurtki wywraca na zewnątrz puste kieszenie w niemym geście nieposiadania.
– Pan się nie martwi. Ja się z panem podzielę, orzeka Żul i konspiracyjnie mruga okiem.

Wiadomo. Mężczyźni z zasady mniej interesują się wyglądem niż kobiety. I chwała im za to. Tym niemniej, mam też pewną koleżankę, z której jestem bardzo dumna. Mówi, że kiedyś może przyjdzie taki czas, że zacznie się ubierać. Dobierać fasony i kolory. Zakładać pasujące buty. Póki co, jak zaznacza, nie ubiera się, tylko nakłada, co jej wypadnie z szafy. Ubrana w wyrzuty z szafy przychodzi do korpo. I bardzo jej w tych wyrzutach do twarzy.

Nie chcę pisać o modzie, o permisywnej kulturze, w której pozwala się nadposiadać ile wlezie. Gdzie nadposiadanie jest synonimem sukcesu i atrakcyjności. Gdzie dziewczyny odkładają sobie na operacje plastyczne i odsysanie tłuszczu do hipsterskich skarbonek. A korpo bonusy idą na paczki papierosów, bo po papierosach nie chce się jeść. A że zęby żółkną, a docelowo szarzeją, to można zamówić paski wybielające z taką ilością żrących substancji co Kret, przetykacz do rur.

A kiedy poczciwe cygaretki nie robią roboty, zawsze można wymiotować po kątach. To kultura, która ma nieprawdopodobny kod społeczny. Gdzie jedna para fajnych butów to społeczne faux pas i synonim biedy.

A kiedy nie ma się włosów jak z reklamy Pantene Pro-V, to zamawia się przez Internet indyjskie pasma obcięte i złożone w ofierze przez bogobojne kobiety w ichniejszych świątyniach. Albo kradnie się cichaczem yorkshire terrieriera sąsiadów. Bo z nich rzekomo najlepsze peruki. I potem wstaje się co rano godzinę wcześniej przyczepiać gdzie trzeba.

Życie można spędzić bardziej konstruktywnie. I bardziej szczęśliwie.

Byłam ostatnio w Schönbrunn, w Austrii, gdzie mieszkała cesarzowa Sissy. Przeszliśmy przez jej komnaty z elektronicznym przewodnikiem przy uchu. Okazało się, że jej dni kręciły się wokół godzinnego czesania długich do ziemi włosów. Wklepywaniu różnych kremów i maseczek w twarz. Uprawianiu gimnastyki. Do wykwintnej jadalni zaglądała rzadko, bo, jak zaznaczył rosyjsko brzmiący głos elektronicznego przewodnika, w kwestii upodobań kulinarnych, najczęściej stosowała głodówki, żeby zachować szczupłą sylwetkę. Dzięki temu, wyjaśnił Przewodnik Rusek, należała do najpiękniejszych kobiet tamtych czasów.

Świat chyba zawsze stał na głowie, tylko nie zawsze byliśmy tego świadkami.

​Jeśli spodobał Ci się tekst, to super! Gdzieś tam cieszę się jak dziecko i skaczę pod sufit mojego ośmiometrowego strychu. Udostępnij, proszę, podlinkuj, przescroluj jeszcze raz. Wpadaj też częściej na zimę i na Facebooka. Much love!