Korpo wychodek.

Tekst luźno inspirowany korpo, żeby nie było. Ale obrazujący trend ogólnopolski.

Gertruda (imię zmieniono, bo ludzie w naszym korpo mogą pochełpić się bardziej współczesnymi). Gertruda siedzi więc i klnie pod nosem, że „zasrana korpo. Zasrane maile. Zasrany poniedziałek”. Tyle fizjologii, a wokół minimalistyczny, sterylny open spejs. Równo poustawiane kwiaty w donicach z Ikei. Klawiatury pachnące od detergentów. Wszystko lśni i błyszczy jak popsikane lakierem do włosów Taft All Weather. A tu takie monologowe fekalia. Wychodzi na to, że robimy w korpo wychodku i jesteśmy szambonurkami.

Poniedziałek. Ludzie wiszą na komputerach jak przedwcześnie wyjęte z grobu wisielce. Sini z niezadowolenia. Popierają brody rękami i czekają na dwunastą, jakby za czekanie należał się bonus.

Podrywają się wtedy z krzeseł jak zmartwychwstałe zombie i udają do kuchni jak na darmowy koniec świata. Ja kontynuuję passę unikania Sodexo Lunch Baru i oszczędzania na ichniejszych pierogach o smaku placków i plackach o smaku pierogów. Na dziś nagotowaliśmy makaron z sosem grzybowym. Bez grzybów. Inspiracja Sodexem wyraźniejsza niż Księżyc na niebie w Krakowie.

Do mikrofalówki nie idzie się dopchać. Ludzie siedzą, utyskują na warunki odgrzewnicze jedzenia. Narzekają, jakby mieli im za to co najmniej podwoić pensje. Narzekają, że jedzenie zimne. Praca monotonna. Pensja przykrótka jak jesienny płaszcz z wyprzedaży ze Stradivariusa. Że korpo wybudowane na peryferiach miasta i dojechać na czas nie idzie. Że dostawcy i klienci piszą maile, a czasem to nawet śmią zadzwonić. Zmarnowane życia. Przegrane kariery. Tragedie na miarę tsunami połączonego z plagami egipskimi.

Jak tak siedzę i słucham, to mój makaron na zimno z sosem grzybowym bez grzybów przestaje smakować zimnymi grzybami. Ktoś kwituje, że „już nie może”, inny, że „dłużej to się przecież nie da”. No to niech się położą i poumierają, skoro tak. Niech sobie poderżną nawzajem gardła. Albo w wersji light – złożą wypowiedzenie. Wydruk stosownego dokumentu trwa 30 sekund. Podpis, w zależności od długości imienia i nazwiska, drugie 30 sekund. Minuta i po krzyku. A jaki zysk czasowy na skończonych utyskach.

Tak szczerze? Pracy mamy na 8 godzin. Korpo jak korpo. Ale lepsze ani gorsze. A jak każde korpo, położone poza ścisłym centrum. Można dojechać własnym samochodem, rozkoszując się stanem posiadania. A mniej majętni i mniej zmotoryzowani (w tym ja) mają okazję objechać autobusem całe miasto. Snuć poranne rozważania nad zabudową Krakowa, pogodnymi pastelowymi osiedlami (polska pasteloza) i zasnutym romantyczną mgiełką smogu centrum. Można po drodze poczytać książkę. Papierową. Albo głaskać ekran iPada, tudzież innego ekranowca. Korona z głowy nie spada w trakcie podróży. Nawet na zakrętach.

Dojeżdżamy do korpo z koronami na głowach. Siedzimy 8 godzin. Jemy, pijemy, odbieramy telefony, odpisujemy na maile. Wychodzimy z uśmiechem na twarzy i z czapką w ręku, bo wiosna się już zrobiła tej zimy i wieczory ciepłe.

W korpo pod nosem mamy: automat z kawą, herbatę, cukier. Pod ręką: czajniki elektryczne, automat z wodą. Pod dupą: papier toaletowy, sterylne kible i odświeżacze do powietrza w każdej kabinie. Zimą mamy ciepło na spejsie. Latem – przyjemną klimę, wentylującą nas z sufitu. Centralnie pod nami – bar. (Bar to akurat osobny temat, bo smak i cena pozostawiają pole do osobnego tekstu. Ale jest. I to co serwują ma zastosowanie spożywcze.)

Mamy telefony na które dzwonią nam śmieszni bądź mniej śmieszni ludzie. W różnych językach. Korpo wieża Babel. Można się pośmiać, można być wyśmianym. Można się czegoś nauczyć. Można nie zapomnieć raz nauczonego języka. Maile na skrzynkach mamy. Nie dziwota. Bo dziennie wysyła się około 294 miliardów maili na świecie. 2.8 miliona maili na sekundę. (Serio.) Bogu dzięki, że tak znikoma część trafia do nas.

Ale nie. Im wiecznie źle. Wiecznie za dużo maili. Za długie rozmowy telefoniczne z dostawcami. Skoro nie oni płacą rachunki za telefon, to co im szkodzi. Ręce opadają. Najlepiej to by tak zrobić wyjazd firmowy do Afryki. W jakieś porządne skupisko HIVu, malarii i deficytu wody. Jeszcze może jakaś wojna by się trafiła w tle.

​Jeśli spodobał Ci się tekst, to super! Gdzieś tam cieszę się jak dziecko i skaczę pod sufit mojego ośmiometrowego strychu. Udostępnij, proszę, podlinkuj, przescroluj jeszcze raz. Wpadaj też częściej na zimę i na Facebooka. Much love!